Μια Πληγή Γεμάτη Ψάρια

Ποταμός Ατράτο, Κολομβία

Μια μητέρα κι ένα παιδί ταξιδεύουν με ένα κανό στις δαιδαλώδεις κοίτες του ποταμού Ατράτο στην Κολομβία. Η μητέρα είναι λευκή, το παιδί είναι μαύρο. Παρέα με το νερό που σπρώχνει, ξεριζώνει και αποσπά νέα συντρίμμια από τον πυθμένα, η γυναίκα προσθέτει στο φορτίο της κοίτης τα κομμάτια της ζωής της και αφηγείται σε αυτό το τοπίο απόκοσμης ομορφιάς τις αναμνήσεις της, σε μια διαδρομή που μοιάζει σαν αντίστροφη μέτρηση και που η ίδια θα προτιμούσε να μην τελειώσει... Διανύοντας τον ποταμό μάς παρασύρει σε ένα ταξίδι για τις ρίζες, τους φόβους, τη μητρότητα αλλά και τη βία που διατρέχει τη ζωή, με τον ίδιο τρόπο που κυριαρχεί στη ζούγκλα της Κολομβίας τις τελευταίες δεκαετίες.

Με πρόζα καθηλωτικά εθιστική η Λορένα Σαλασάρ Μάσο παραδίδει ένα βιβλίο για «τις πιο βάρβαρες αντιφάσεις της ανθρώπινης φύσης» (Fernanda Melchor) και, με τη γεύση της υγρασίας του ποταμού στο στόμα, αφήνει το νερό του να ποτίσει την ψυχή του αναγνώστη με τη μοναξιά και την ευθραυστότητα που η ίδια η ζωή φέρνει.

Δημιουργώντας εικόνες αρχέγονες η Σαλασάρ μιλάει με τρυφερότητα για τη μητρική αγάπη, που άλλες φορές πληγώνει και άλλες είναι χάδι, και για το δίπολο μητέρα-γυναίκα «σε τούτη τη γη των εγκαταλελειμμένων μαμάδων». Με τη γυναίκα στο κέντρο της αφήγησής της και με ποιητική ευαισθησία, μας μιλά για αυτές τις πληγές, κατά τη διάρκεια ενός οδοιπορικού στους δεσμούς, τους πραγματικούς και τους φανταστικούς, που ξεδιπλώνονται κατά μήκος του ποταμού. Παράλληλα, με το παιχνίδι ως αντίστιξη, μας μεταφέρει σε ένα κόσμο ιδωμένο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, γεμάτο με άπειρες αποχρώσεις πράσινου, δροσιά από ώριμα μάνγκο και μυρωδιά από το βρόχινο νερό, όπου η αθωότητα κυριαρχεί αβίαστα μπροστά στις δυσκολίες, επανεφευρίσκοντας τη γλώσσα στην πιο ανθρώπινη εκδοχή της.

Η Κολομβιανή συγγραφέας πετυχαίνει, σε αυτό το πρώτο της ριψοκίνδυνο αφηγηματικό εγχείρημα, να καταγράψει ένα πραγματικό γεγονός, τη σφαγή στην Μποχαγιά, και να αποδείξει ότι μπορείς να γράφεις χωρίς να καταφεύγεις στα κλισέ που αποτελούν μέρος του «μονότονου ρεπερτορίου των τελευταίων πενήντα ετών στην ιστορία της χώρας της, στο οποίο κυριαρχεί η βαρβαρότητα και η ηχώ του θανάτου» (Mauricio Builes, Criticismo).