Μπέτι Μπου

Η Κλαούδια Πινιέιρο, με τη διεισδυτική ματιά της στην ψυχογραφία των χαρακτήρων και την πάντα καλοδουλεμένη πρόζα της, χτίζει το απόλυτο σκηνικό ενός εγκλήματος για να στρέψει τελικά το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε όλα όσα την απασχολούν: την κοινωνική αδικία, τις ταξικές ανισότητες και την πολυεπίπεδη διαφθορά της κάθε είδους εξουσίας, «τους ρόλους των φύλων και τις προκαταλήψεις, την οικονομική τάξη και τα μακροχρόνια μυστικά που αυτή τρέμει» (Book Riot).

Στα περίχωρα του Μπουένος Άιρες, σε ένα πολυτελές ιδιωτικό προάστιο, που προστατεύεται από ψηλά τείχη και φυλάσσεται από ένοπλους φρουρούς, ένας γνωστός επιχειρηματίας βρίσκεται νεκρός στο σαλόνι του σπιτιού του. Η Νούριτ Ίσκαρ, ή αλλιώς Μπέτι Μπου, λόγω της πάλαι ποτέ χαρακτηριστικής της ομοιότητας με το διάσημο σκίτσο, όπως εξίσου πάλαι ποτέ επιτυχημένη συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, καλείται από τον διευθυντή της πιο γνωστής εφημερίδας της Αργεντινής –και πρώην εραστή της– να καλύψει ως χρονικογράφος την έρευνα για τη δολοφονία. Για τον σκοπό αυτό, συνεργάζεται με τον νεαρό αστυνομικό συντάκτη της εφημερίδας και με τον πρώην κάτοχο του ίδιου πόστου, Χάιμε Μπρένα.

Κουβαλώντας τις δικές τους ελλείψεις και υποκειμενικότητες, οι πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος ανοίγουν τον δρόμο για μια διαφορετική προσέγγιση στην αφήγηση της ιστορίας ενός φόνου, αλλά και της ιστορίας μιας γυναίκας στη μέση ηλικία που επανενώνεται με το ταλέντο και τις ικανότητές της, κάνει ειρήνη με τις πληγές της, αναγνωρίζει τις αποτυχίες της και βρίσκει τον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον.

Παράλληλα, η Πινιέιρο, που πάντα προσδίδει βάθος στη δουλειά της, σκιαγραφεί με καυστικό και σαρκαστικό ύφος τις τρέχουσες κοινωνικές αξίες και εμβαθύνει στις ηθικές συγκρούσεις που συχνά ταλανίζουν τους πρωταγωνιστές της. Παρότι η ανεντιμότητα και το έγκλημα παίζουν πάντα σημαντικό ρόλο στην πλοκή, την ενδιαφέρει λιγότερο να περιγράψει τη βία και το αίμα και περισσότερο να απεικονίσει την ώσμωση του Καλού και του Κακού στις ζωές των πρωταγωνιστών της, η ιδιότητα των οποίων τής επιτρέπει να σχολιάσει την κατάσταση και τον ρόλο των ΜΜΕ σήμερα και, κυρίως, τους πολλαπλούς περιορισμούς που επιβάλλουν οι πολιτικές συμμαχίες και τα προσωπικά συμφέροντα. Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τον χώρο, ως πρώην δημοσιογράφος και η ίδια –νικήτρια του σημαντικού δημοσιογραφικού βραβείου Pléyade, το 1992– αποδίδει απολαυστικά τόσο την ατμόσφαιρα της εφημερίδας όσο και το δίπολο της παλιάς δημοσιογραφικής γενιάς, της γενιάς paper, και της νέας, της γενιάς Google.

Με μαεστρία και υπόγειες αναφορές στην πανταχού παρούσα σκιά της δικτατορίας που βίωσε η χώρα της, η μάστορας του αργεντίνικου νουάρ η Πινιέιρο «θίγει τόσο τους περιορισμούς όσο και τις δυνατότητες της ακτιβιστικής δημοσιογραφίας στον εικοστό πρώτο αιώνα, (για να καταλήξει) ότι υπάρχει χώρος για τη θετική διαμεσολάβηση των Μέσων στην κοινωνική πραγματικότητα, μέσω της νέας τεχνολογίας που χρησιμοποιούν συνειδητοποιημένοι καταναλωτές και παραγωγοί, όπως και μέσω ενός διαλόγου της δημοσιογραφίας με τη λογοτεχνία» (Lígia Bezerra, Hispania).