Οι Ξαδέλφες

Δεκαετία του ’40, Αργεντινή

Μέσα σε ένα τερατώδες, καταπιεστικό σπίτι, η Γιούνα, ένα κοκαλιάρικο κορίτσι, στις αναλογίες των μορφών του Μοντιλιάνι, γράφει το κινηματογραφικό ημερολόγιο της ζωής της. Με συγγραφικό της σύντροφο ένα λεξικό, περιδιαβαίνει τις σελίδες της ζωής της, αναζητά διέξοδο από τη νοσηρή πραγματικότητα, παλεύει με τα σημεία στίξης που την κουράζουν, για να χαράξει στο περιθώριό τους όσα την έχουν διαμορφώσει ανεξίτηλα και όσα τη γεμίζουν δυνατότητες. 

Ένα σπίτι γεμάτο γυναίκες στιγματισμένες με σωματικές αναπηρίες και καταραμένη καταγωγή γίνεται η πηγή έμπνευσης της Γιούνα που βρίσκει την αντανάκλαση της ψυχής της στην τέχνη. Η Αργεντινή συγγραφέας γίνεται το πινέλο στα χέρια της πρωταγωνίστριάς της, που στήνει στον καμβά της μια ιστορία ενηλικίωσης, αποτυπώνοντας με ειρωνεία και τρυφερότητα τη σχέση της με τις αδερφές της, τη μητέρα της και τις ξαδέρφες της, σχέσεις μίσους και αγάπης, ενώ συγχρόνως σκιαγραφεί με βάναυσο και χιουμοριστικό τρόπο τη γενικευμένη εγκατάλειψη και τον μισογυνισμό στην αργεντίνικη κοινωνία της εποχής.

Η Βεντουρίνι, με πρωτοφανή αφηγηματική πνοή και με τον μοναδικό τρόπο εξιστόρησης της Γιούνα ως παράλληλης συγγραφέα που τώρα μαθαίνει να αφηγείται, τοποθετεί τις γυναίκες στον φλογερό πυρήνα του βιβλίου και μιλά για τους δεσμούς, την άμβλωση, την πορνεία, την άγνοια της σεξουαλικότητας και την ανακάλυψή της, τον ρόλο της γυναίκας ως κοινωνικού μηχανισμού, καθώς και τον ρόλο των καλλιτέχνιδων και της καλλιτεχνικής τους παραγωγής.

Η αφηγήτρια, ζωγραφίζοντας ό,τι την περιβάλλει και συνάμα ό,τι τη διακατέχει εσωτερικά, μας παρουσιάζει με γλώσσα φρέσκια και άγρια την τρομερή ιστορία της οικογένειάς της που αποτελείται από «γκροτέσκα και κατεστραμμένα όντα» (Silvia Hopenhayn), ενώ η Βεντουρίνι, μέσα από την εκπληκτικά ελεύθερη ματιά ενός εκκεντρικού καλλιτέχνη, μας χαρίζει μια ανυπέρβλητη αντανάκλαση «της γυναίκας-τέρατος που δημιούργησε τον εαυτό της με σαρκαστική διαύγεια» (Mariana Enríquez).

Το έργο της Αουρόρα Βεντουρίνι προλογίζει η Μαριάνα Ενρίκες.